Lekker man (m/v), ouder worden. Van iedereen hoor ik het. Steeds meer in de gaten wat er écht toe doet in het leven. Steeds meer schijt aan wat anderen van je vinden. Steeds beter weten wat je nou eigenlijk zelf diep van binnen wilt. Selfcare is not selfish. En zo is het.
En nou ben ik pas 37, dus het beste moet nog komen. Maar ook ik vind het zo ondertussen toch allemaal al behóórlijk relaxed worden hoor. Zo relaxed soms, dat ik er op moet letten dat het niet té wordt. Niks beter voor de bloeddruk dan een gevoel van ‘lekker belangrijk’, ‘lagaan meid’, ‘van wie moet dat dan’ of ‘aah joh what the f*ck’, maar het klinkt gelijk zo Anouk hè? C’est le ton qui fait la musique. En die ‘ton juste’ kreeg ik dus zomaar in de schoot geworpen vorige week. Het ging ongeveer zo.
Samen met mijn collega Ellen (55, meestal niet relevant, maar nu wel want nog 18 jaar relaxter dan ik dus) vertrok ik op een woensdagochtend -man en drie kinderen midden in een verbouwing/verhuizing achterlatend- naar een conferentie in Oslo. Ik wist dat het misschien niet de állerbeste timing was, maar de wereldtop op diastase- en bekkenpijngebied was daar, dus ik ging. (punt) Dat huis zou er als ik terugkwam ook nog wel staan. En gezonde kinderen groeien gelukkig ook gewoon door als hun Prachtige Mama’s af en toe heel even het nest verlaten voor wat lekkers. Juist goed. Gras groeit ook niet harder als je er aan trekt.
Enfin. Noorwegen dus en we hadden de tijd van ons leven. De conferentie was zeer de moeite waard en we verbleven op een heerlijk Papendal-achtig sportcentrum aan een mooi meer, randje Oslo. Wanneer we maar wilden bracht de NSB (slechte naam, maar desondanks absoluut beter dan zonder B) ons naar het centrum en weer terug. Ideaal.
📷
En op één van die ritjes centrum gebeurde het dus. Ik staarde uit het raam naar gekleurde houten huisjes, die in de frisse buitenlucht aan ons voorbij trokken, tot een helder “Wåtdåfåk” mijn aandacht terug naar binnen trok. Hij kwam uit de mond van een rustig telefonerende Noor even verderop en klonk even stellig als lief en luchtig. Exact de toon waarop ik mijn eigen “What the f*cks” wens in te zetten. En ook exact in één woord samengevat, wat ons in die paar dagen verliefd had gemaakt op Noorwegen. De onschuldige, ongedwongen ‘wåtdåfåk-sfeer’ in alles.
Op een doordeweekse middag aan de waterkant fikkie stoken met je hele gezin? Wåtdåfåk. Maar schat, is het niet een beetje too much als jij dan ook nog je gitaar mee neemt? Wåtdåfåk. De hele dag overal in je sportpak rondlopen? Wåtdåfåk. Je horde-training uitzetten op een zaterdagmiddag in een beeldenpark? Wåtdåfåk. Gewoon stug blijven schrijven als een kind van zes? Denk aan ‘sentralstasjon’ en het conferentie-gerelateerde ‘lekkasjeproblematikk’. Wåtdåfåk.
We genoten ervan. En pasten ons naadloos aan: Als ‘vakidioten united’ in je beste Engels elkaars blote buiken onderzoeken? Wåtdåfåk. Naast elkaar met de laptop in bed ’s avonds om tóch nog even te werken? Wåtdåfåk. In (sexloze) pyjama de hotelgang met Noorse sporters over vervolgens, om er nog even een theetje bij te halen? Wåtdåfåk. Ik snurk. Ik ook. Wåtdåfåk. Uit eten met de supergezellige Dutch Delegation collega’s, terwijl we volgens de geruchten toch eigenlijk misschien wel concurrenten hadden moeten zijn? Wåtdåfåk. Klein borreltje/hapje doen voor 55 euro? Wåtdåfåk (ja, deze mag inderdaad ietsje steviger aangezet worden wel…).
Al die verplichte nummers en (on)geschreven shitregeltjes: laat lekker gaan allemaal. Maar wel liefdevol en nooit zonder te vergeten hoe het eigenlijk hørt natuurlijk. Want ook dát weten de Noren. Geen troep. Geen ongein. Niks asociaals. Gewoon puur en relaxed, op een gezonde manier je eigen ding doen.
Dus bij deze, stel ik officieel voor… dat we na het reeds hippe Deense ‘hygge’ en Zweedse ‘lagom’, ook gewoon het authentiek Noorse ‘wåtdåfåk‘ adopteren. Post je #wåtdåfåk foto’s op Insta. En ga er vooral ook lekker ‘live’ mee! Proef hoe fijn het in de mond ligt. Voel hoe het lucht geeft in je hart en je hoofd. Dan hoef je niet te wachten tot de leeftijd haar ding doet, maar heb je gewoon nu al de tijd van je leven.
En mocht je moeite hebben met de uitspraak… Anytime ;)
Liefs, Miriam