De laatste keer dat we elkaar zagen vroeg ik Martine of ze haar verhaal over haar diastaseoperatie misschien wilde opschrijven voor de buitenwacht (jou), niet wetende uiteraard dat ze net zo'n lang-blogger was als ikzelf haha. Maar terecht hoor, want deze topmoeder heeft potverdikkie ook wel een goed verhaal. Goed verhaal. Lekker lang.
Als je twijfelt of opereren na(ast) trainen en een gezond gewicht bereiken misschien een oplossing is voor je buik, neem dan zeker de tijd om haar 'reisverslag' te lezen. Een gewoon verhaal van een gewone moeder, met een misschien voor veel mensen wat ongewone blessure. Maar net als alle andere blessures verdient ook deze wat mij betreft 'gewoon' goede eerlijke zorg, serieuze aandacht en samenwerking tussen professionals. Altijd eerst kijken of het zonder kan, maar soms is opereren gewoon ook een hele prima oplossing. Lees maar.
@Martine, onwijs bedankt voor je vertrouwen, je openheid en je moeite. Top!
"Diastase en ik. Ik kan me nog precies het moment herinneren dat ik besloot dat er iets moest veranderen. Ik stond in de balletzaal na de zomervakantie en had mijn eerste les na 6 weken niets. In de grote spiegels zag ik een lijf waar ik niet blij van werd. Niets nieuws, want dat lijf zag ik thuis ook zo vaak. Maar wat nu anders was, was dat het dansen ook moeilijker was geworden. Mijn spieren deden niet precies meer wat ik van ze verwachtte en alles was zwaarder en moeilijker om uit te voeren. Ik realiseerde me dat mijn lijf nu in de weg ging staan van het gene dat ik het allerleukste en fijnste vond in de wereld. Ik kon niet meer dansen zoals ik dat graag deed.
En dat was de druppel! Na de les belde ik meteen een vriendin van me die diëtiste is. Makkelijk, want ze is een schat en had dit al eerder aangeboden. Dat het bijna half tien ’s avonds was, was daardoor gelukkig geen probleem. Ik legde mijn gevoel uit en dat ik het wilde veranderen en we maakten een afspraak. Een klein stapje wat uiteindelijk, gelukkig, grote gevolgen had. Toen ik op de eerste afspraak kwam, woog ik 74 kilo. Geen extreem overgewicht maar voor mijn lijf te zwaar. Deze dikke laag had ik de afgelopen jaren opgebouwd. Eerst tijdens onze tijd in India waar ik weinig om handen had en me niet op mijn plek voelde. Het was geen nare tijd want het was een groot avontuur! Maar onbewust was ik daar zo niet naar mezelf aan het luisteren dat mijn eetpatroon hele vreemde vormen aan begon te nemen. Een zak chips en twee chocoladerepen per dag begon heel gewoon te worden. En daarnaast alleen eten wat ik lekker vond en niet persé gezond was.
Eenmaal terug in Nederland veranderde mijn eetpatroon wel een beetje maar ondertussen had ik een kind dat altijd voor ging. Ze sliep slecht, zowel overdag als ’s nachts, maar was ondertussen het allermooiste dat ik op deze wereld had gezien. En stiekem was ze ook mijn hele leven geworden. Want ik werkte nog niet in dat eerste jaar.
Toen ik eenmaal mijn eigen bedrijf startte, was dat een enorme opsteker. De kleine ging naar de opvang en ik kon eindelijk mijn eigen keuzes maken. Heerlijk! De nachten werden langzaamaan beter en we besloten voor een tweede te gaan. Want als de eerste zo moeilijk sliep, zou dat bij de tweede natuurlijk anders zijn. Helaas was dat niet zo. Maar ook dit kleine wezentje, waarvan ik nooit had gedacht dat ze anders zou kunnen zijn dan haar grote zus en ze natuurlijk wel was, was het liefste in mijn leven. En voor haar zette ik al mijn vermoeidheid, frustraties en wensen opzij om haar het beste te geven dat ik kon.
Al na dochter 1 was trouwens duidelijk dat niet alleen mijn gewicht een probleem was met mijn lijf. Blijkbaar is mijn lijf net zo meebuigend als mijn persoonlijkheid, want na de eerste zwangerschap had ik een flinke diastase. Mijn buikspieren lagen zo wijd uit elkaar dat zelfs in aangespannen toestand er zeker vier vingers tussen konden. Gelukkig vertelde mijn Indiase gynaecologe er al in het eerste bezoek na de bevalling hierover zodat ik relatief snel aan het werk kon met mijn spieren. Eenmaal in Nederland hielp de lokale fysiotherapeut mij enorm om meer controle over mijn lijf te krijgen. En dat ging steeds beter. Voor mijn doen, zette ik echt enorm door en hield ik dat elke dag oefenen super lang vol. Ik zeg voor mijn doen omdat ik normaal nooit sport. De sportschool is voor mij een soort hel op aarde dus daar zie je mij nooit. En als ik iets moet van iemand, is dat voor mij vaak de rede om er zo snel mogelijk mee te stoppen. Of de teugels te laten vieren totdat ik het van mezelf niet meer hoef. Maar hiermee ging ik door! Onbewust zelfs, want ik realiseerde me dat pas toen ik bij de tweede zwangerschap vroeg om aanpassingen en de nieuwe fysiotherapeute me vertelde dat ze nog nooit iemand had gezien die zo lang de oefeningen vol had gehouden. Ik snapte er niets van. Want een volhouder ben ik met dit soort dingen eigenlijk niet.
Na de bevalling van de tweede viel me in het ziekenhuis de staat van mijn buik(wand) al op. Ik zal je de visuele details besparen maar zelfs de verloskundige vond het nodig om er iemand bij te roepen om te kijken of dit wel klopte. Ik kreeg meteen een aantekening in mijn bevallingsdossier met daarin de goedkeuring om bij de chirurg aan te kloppen wanneer ik van de bevalling hersteld was.
Op aandringen van mijn omgeving heb ik een paar maanden na de bevalling contact opgenomen met de huisarts om een verwijzing te krijgen. Die moest ik trouwens eerst informeren over wat een diastase eigenlijk inhoudt. En om de onwetendheid van veel mensen te illustreren: de assistente vroeg waar deze medicatie eigenlijk voor dient, toen ik het woord diastase liet vallen.
Ik zette het proces voor een operatie eigenlijk in werking om bij de verzekering te laten zien dat ik er echt mee bezig was en het niet zomaar uit de lucht kwam vallen dat ik dat wilde. Op dat moment nog in de waan dat ik ook maar iets vergoed zou krijgen…
Ik bezocht eerst de algemene chirurg. Die wilde er niets aan doen maar ik kreeg wel een verwijzing van hem naar de plastisch chirurg, die misschien wel wat aan mijn huid zou kunnen doen. Op dat moment dacht ik dat niemand iets aan mijn buik zou willen/kunnen doen omdat de chirurg dit geweigerd had. Maar toen ik bij de plastisch chirurg binnen kwam lopen vertelde hij me hoe de operatie in zijn werk zou gaan en wat hij verder nog zou kunnen regelen voor me. Ik viel zowat van mijn stoel. En kreeg weer hoop.
Het werd duidelijk dat ik eerst 9 maanden moest ‘afkicken’ van de borstvoeding. De hormonen die nog door mijn lijf gierden zouden een operatie al snel verpesten door alles weer op te laten rekken. En die borstvoeding wilde ik blijven geven tot de jongste 1 was, dus ik had nog even wat tijd. Ook werd me verteld alvast op mijn gewenste gewicht te gaan komen zodat ik daarna geen last zou krijgen van hangende huid doordat ik nog meer vet kwijt raakte. Ik kon dus aan de slag!
Het moment dat ik zelf ook helemaal klaar was met mijn gewicht, dat moment in de balletzaal, kwam twee maanden voor de eerste verjaardag van de jongste. Ik ging het afval traject in met een gevoel van bonus tijd. Want ik hoefde nog niet persé, ik had nog 9 maanden waarin de operatie toch niet plaats zou gaan vinden. Dus dit kon ik voor het eerst sinds lange tijd eens voor mezelf doen. Het hoefde nog van niemand, er zat geen deadline aan vast.
En dat afvallen ging ook erg rustig aan. Ik kwam die eerste keer met een gewicht van 74 kilo. Het zwaarste wat ik ooit (niet zwanger) had gewogen. Maar ook extra zwaar omdat ik me voor de afspraak zeker niet alvast netjes had gedragen en ik wist dat het met kleine aanpassingen ik snel veel resultaat zou gaan halen. Met voorbedachten rade valsspelen.
In het jaar daarna viel ik telkens kleine beetjes af. Ik had me als doel 10 kilo gesteld maar wilde stiekem wel iets meer. In het begin niet hoor, toen leek het me überhaupt onmogelijk om onder de 70 en daarna 68 te komen. Ik viel telkens een kilo of halve kilo af, of ik bleef 2 maanden lang op hetzelfde gewicht. Ik kwam ook wel eens wat aan maar dan was ik twee dagen voor de afspraak met de diëtiste weer heel netjes zodat dat er weer af ging.
Mijn dieet was trouwens helemaal geen dieet. Ze had naar mijn eetgewoontes gekeken en mij tips gegeven over hoe ik daar gezondere opties voor kon kiezen. Mijn beleg op brood ging van vet naar mager en mijn tussendoortjes werden ook steeds gezonder. Van hen kon ik nog het moeilijkst afscheid nemen. Waarschijnlijk door de hoge suikergehaltes.
Maar naarmate ik steeds verder kwam merkte ik dat ik steeds makkelijker voor de gezonde optie koos. De chocola bleef in de kast liggen en de worteltjes met houmous gingen er steeds makkelijker in. Ook komkommer en fruit stond steeds vaker op mijn boodschappenlijstje en ik begon er zelfs mijn leerlingen in mee te nemen door bij elke les een bakje fruit en een bakje komkommer neer te zetten. Sommige leerlingen eten daar nog meer van in een uur dan ik in een hele middag!
Aan het begin van mijn operatiejaar had ik nog een besluit moment. Weer in de balletzaal en weer door mijn beperking om echt lekker te dansen. Want mijn spieren werkten nog niet mee. Ondanks mijn gewichtsverlies. Dus ik besloot Miriam Hockx te appen. De fysiotherapeut, die ik via een tip had opgezocht en een jaar daarvoor al had gesproken over bewegingstips om mijn spieren sterker te maken.
Na een bezoek aan haar kreeg ik weer een nieuwe rij tips en oefeningen om mijn lijf sterker te maken. Maar hier was ik toch niet zo constant in als met de oefeningen die ik eerder had gekregen. Het advies wat ik kreeg was super goed en de oefeningen waren niet moeilijk, maar toch verviel ik weer in anderen voor laten gaan en excuses vinden om niet de oefeningen te doen.
En misschien kwam dat ook omdat ik intussen contact had met dokter Corion. Een plastisch chirurg in onder andere het Alrijne ziekenhuis in Leiderdorp. Hij zag zeker goede resultaten in een operatie waarbij mijn buikspieren aan elkaar gehecht zouden worden (reven) en mijn overtollig vel daarna verwijderd zou worden. Ook hij vond de 9 maanden hormoonontwenning zeer nuttig dus de operatie zou pas op zijn vroegst in juli 2018 plaats gaan vinden.
Doordat ik wist dat mijn buikspieren operatief naar elkaar toe zouden worden gebracht, en ik wist dat ik ze in de herstelperiode niet zo gebruiken, werd ik lui in het doen van de oefeningen om mijn spieren te versterken. Maar het afvallen lukte wel. Vlak voor de operatie was ik zelfs 12 kilo kwijt! En je kon het zowaar wel eens zien, als ik goed passende kleding droeg.
Op 12 juli kwam dan toch echt de operatie. Ik was stik zenuwachtig. De grote vraag was of ik wel wakker zou worden, en hoeveel pijn er dan zou doen. En dan nog honderdduizend vragen die er door mijn hoofd speelden maar die alleen maar te beantwoorden waren met het ondergaan van het proces.
Mensen vragen me nu nog steeds wel eens hoe de operatie was voor mij. En mijn antwoord is nog steeds dubbel. Heftig, natuurlijk, omdat je in eens niets meer kan. Omdat je merkt hoe je reageert op de verdoving, omdat je wakker wordt op een onbekende plek met onbekende mensen, omdat je naar huis moet en pas net zittend tv kunt kijken, omdat je niets mag met je kinderen, omdat je slecht slaapt want je bed staat beneden en je mag alleen maar op je rug liggen, omdat je lijf herstelt en doet wat het moet doen maar je daar niets van begrijpt en het doodeng vindt, omdat …
O wacht, nu ben ik opeens al in mijn hersteltraject. En dat ging godzijdank heel erg goed. Ik ben daarin een modelleerling die prachtig herstelt en geen complicaties had. Dat ik na 6 weken voorzichtig (met buikband!) weer mijn eerste lesje dansen mee ging doen, is toch best bijzonder te noemen.
En voor dat herstelproces, maar natuurlijk ook de operatie, ben ik oneindig dankbaar. Dankbaar voor de specialisten die me die dag(en) onder zeil hielpen, opereerden, weer wakker maakten, me drinken gaven, mij pijnstilling gaven, op de po stoel hielpen (en dat soort onprettige zaken), me de moed in spraken dat ik gewoon naar huis kon ook al durfde ik dat niet, en me al die keren dat ik belde geruststelden want wat ik ervoer in mijn lijf was echt heel gewoon. Ik weet niet wat ik zonder ze had moeten doen!
En nu, maanden later, ben ik dankbaar voor wat het in mijn hoofd heeft veranderd. Want doordat ik weer in mijn vel pas, en er heel erg lekker in zit, durf ik weer dingen. Ik doe weer kleding aan die bij mij past en er niet is om onderdelen van mij te verbergen. En heb ik zelfvertrouwen genoeg om verder te dromen dan dat ik ooit had gedurfd toen ik de diastase nog had. Heb ik het gevoel dat ik er weer mag zijn. En dat ik nu genoeg lef heb om de wereld aan te pakken zoals ik denk dat het moet.
En ik weet donders goed hoe het ondergaan van een buikwandcorrectie voor veel mensen klinkt. En dat je toch gewoon tevreden zou moeten zijn met wat je hebt. En dat je nog steeds even leuk bent als je lijf niet meer bij je zelfbeeld past. Ik worstel nog vaak met het vinden van een ultiem politiek correct antwoord wat een sociaal geaccepteerde verantwoording geeft voor het feit dat ik voor mezelf heb gekozen door deze operatie te ondergaan.
Maar wat gelukkig krijg ik ook mooie antwoorden terug als ik het over de operatie heb. Laatst nog vertelde iemand me dat ze me bewonderde omdat ik voor mezelf koos. Dat ik een probleem had en besloot er iets aan te gaan doen. Ongeacht wat de sociaal geaccepteerde mening is over het ondergaan van plastische chirurgie. En dat gaf me een enorme opsteker! En een extra zetje in de rug om gewoon voor mijn pad te blijven kiezen. Wat de mening van anderen ook is."
