A. 6 Weken
B. 9 Maanden
C. Altijd, want een buik is gewoon superhandig op zich
Ik denk C. Ja, sowieso C. En misschien zelfs met een kleine #wåtdåfåk erachteraan.
Maar dat geldt dan dus vooral voor mij persoonlijk natuurlijk. Voor mijn eigen buik. Want ja, ik zit op buiken. Of eraan, erin, eronder. En JA ik héb een buik. Niet omdat ik niet weet hoe ik daar een kakstrakke* sixpack van zou moeten maken. Nee hoor, het is geheel vrijwillig. Als ik me even de blubbers zou gaan trainen en ik maak het uit met alcohol & bitterballen dan “krijg” ik een sixpack. 100% Zeker wel. Ga ik dat doen? 100% Zeker niet.
Waarom niet? Vind ik dat niet mooi? Jawel hoor, prima. Maar VOOR MIJ heeft het geen prioriteit. Ik vind het niet belangrijk genoeg om daar veel tijd en effort in te steken. Ik vind andere dingen in het leven zo veel belangrijker. Het relaxed hebben en de wereld een beetje mooier achterlaten, daar ga ik voor. En mijn buik -die toch alweer dik 37 jaar trouwe dienst doet nu en drie onwijs leuke mensen gefabriceerd heeft- speelt daar gewoon maar een maar heel bescheiden rol in denk ik.
Hij (of beter: zij) past bij wie ik ben en doet wat ze moet doen. Mijn buik moet foodprocessen als de beste. Ze moet ervoor zorgen dat ik NOOIT rug- en bekken(bodem) klachten heb, bij wat ik ook maar wil doen aan sport of actie. En ze mag me daar bovendien ook zeker NOOIT bij in de weg zitten. Ze moet mijn onderbuikgevoel faciliteren (belangrijk!). En ze moet mijn kindjes kunnen ontvangen voor lekkere warme zachte knuffels. En laat ze dat nou allemaal perfect doen! Dus ja: superhandig, functioneel en ik hou ‘r voor altijd.
Maar ja… ik ben alleen maar Miriam Hockx natuurlijk. En ik prijs mezelf gelukkig dat ik er zo tegenaan kan kijken en niks te klagen heb. Elke werkdag namelijk ontmoet ik in mijn praktijk vrouwen, die zich gedwongen voelen om op heel andere wijze naar hun buik te kijken. En tegen wie gezegd wordt dat ze maar tevreden moeten zijn, maar die dat gewoon helemáál niet zijn. Die niet in de spiegel durven kijken. Die serieus lijden. Die tissues nodig hebben als ze de eerste keer aanschuiven aan mijn bureautje. En gelukkig, gelukkig ben ik dan niet alleen de stevige nuchtere boer Miriam Hockx, maar ook de Miriam Hockx die zich in hen kan verplaatsen en die tot het uiterste voor déze moeders wil gaan.
Elke vrouw heeft immers het recht op een eigen mening over haar eigen lichaam en op een deskundig advies als zij daarover ontevreden is. En als zij klachten heeft -fysiek of mentaal- al helemaal! Moederdingen en veranderingen na zwangerschappen en bevallingen: ja, die zijn absoluut normaal. Maar je hoeft NOOIT ‘zomaar’ ergens genoegen mee te nemen. Ook niet als je moeder, een andere moeder, je huisarts of wie dan ook vindt dat je dat moet doen.
Maar die andere antwoorden dan? A. 6 Weken?
Ja, sommige moeders -en vooral moeders in spé zie ik- neigen naar antwoord A. En ik snap dat. Want 6 weken klinkt al best lang. En er moet ook zeker een hoop hersteld zijn in de eerste 6-8 weken na je bevalling, zoals na elke andere willekeurige blessure. Er moet weer wat stevigheid zitten in je buik. Je bekkenbodem moet het weer goed doen. En je sluit rond die termijn ook alles af met een nacontrole bij verloskundige of gynaecoloog. Maar dat je nog een buik hebt rond die tijd, dat is echt heel gezond hoor!
Maar kan het dan wel? Dat moeders weer kakstrak* zijn na 6 weken? Ja hoor, dat kan. Ik heb ze zeker gezien in mijn trainingsgroepen. En niemand daarvan heette Doutzen. Sommige vrouwen hebben gewoon een beetje (genetisch) geluk en zorgden daarbij ook nog goed voor zichzelf. En ja, dat zorgt dan sóms voor een ‘snap back in place’ al in het vierde trimester. Maar uiterlijk dan hè… want voor echt herstel van binnen is zeker weten langer tijd nodig. Een mooie buik is niet altijd een gezonde buik. Een gezonde buik niet altijd een mooie.
Hoeveel tijd het diepe herstel precíes kost, verschilt sterk van vrouw tot vrouw en we weten het niet precies, maar antwoord B komt in elk geval al veel meer in de buurt dan A. Het cliché-met-baard “Negen maanden op, negen maanden af” geldt absoluut, maar is eigenlijk ook nog veel te kort. Anderhalf jaar is qua bindweefselhersteltijden veel realistischer.
Als je nog niet weer ongesteld bent geworden. Als de pigmentstreep nog op je buik staat. Als je nog geen goede nachten kunt maken. Wat zegt dat over de status van je lijf? Geef het álsjeblieft de tijd. Geef het goed gedoseerde training. En geef het gezonde voeding. En dan krijg je na verloop van tijd zeker terug, wat je er aan effort ingestopt hebt. Elke dag is je lijf 24/7 bezig om zichzelf te vernieuwen en te verbeteren. Iets geweldigs vind ik zelf. En als je het zo kunt bekijken en je gunt jezelf de tijd en de beste voorwaarden voor herstel, dan komt het zeker wel goed met die buik van je.
Bij de moeders met diastaseproblematiek die ik in mijn praktijk zie, blijft het herstel achter. Ze twijfelden soms in de zwangerschap al over de vorm van hun buik. Of aan het super trekkende gevoel voorop. Soms vonden ze na de bevalling de extreme slapte gek. Soms maakten ze zich zorgen over een nog steeds weeïge diepte of juist bult boven de navel na een week of 6-8. Soms stoorden ze zich na 9 maanden mateloos aan de mensen die vroegen wanneer de tweede kwam. En soms waren ze na 15 jaar hun alsmaar aanhoudende rug- en bekken- en andere klachten echt helemaal helemaal zat. Twijfels over wat wel/ niet te trainen. Twijfels over wat anderen ervan vinden. En twijfels over of het ooit nog goed komt. Ze zijn reëel en aan de orde van de dag.
De buik van deze vrouwen ziet er anders uit. Hun buik past niet bij wie ze zijn. Hun buik is geen goede foodprocessor. Hun buik geeft weinig stevigheid aan rug en bekken. En hun buik doet soms pijn bij warme zachte knuffels. Hun buik wordt niet direct een kakstrakke* sixpack als ze het uitmaken met bier en bitterballen en zich even de blubbers gaan trainen. Hun bindweefsel aan de voorkant is té veel op de proef gesteld in de zwangerschap en heeft veel meer aandacht, veel meer training en heel veel langer tijd en soms de hand van een plastisch chirurg nodig om weer een goede functie te krijgen.
MAG een moeder ook zó een buik hebben? Zo’n buik met een diastase? Zo'n 'gehavende'? Ja natuurlijk, altijd. Als ie voor jou functioneert. Niks aan doen. Maar MOET een moeder ook zo’n buik hebben? Nee, dat denk ik niet. Als je er iets mee wilt, dan kan dat altijd. Dat kost veel tijd en effort en geld ook soms. Zeker. Zeker als de hand van de plastisch chirurg er aan te pas moet komen voor een voor jou optimaal resultaat. Maar als het voor jou prioriteit heeft, dan lukt het linksom of rechtsom. Kom zeker eens langs als je twijfelt. Ik kijk heel graag een keer met je mee.
En natuurlijk wordt “Hoe lang mag een váder een buik hebben?” nu mijn volgende blog. Maar das een nog veel langer verhaal, dus dat duurt weer even.
Liefs, Miriam
*Met dank aan één van 'mijn moeders' voor dit heerlijke woord.