Dit is het méér dan logische vervolg op mijn vorige blog: “Hoe lang mag een moeder een buik hebben?”. Een vet lang geëmancipeerd verhaal voelde ik aankomen. Ik zou schrijven over zelfwaardering. Over sekserol-identiteit. Over (m)eten met mate(n).
En over een grote Amerikaanse studie, waaruit bleek dat mannen na de geboorte van hun eerste kind gemiddeld 1,5 kilo aankomen. En 2 kilo zelfs als de vader in de gelukkige omstandigheid is dat ie gewoon bij zijn kind woont. Terwijl de mannen, die gedurende de looptijd van het onderzoek geen vader werden, juist ruim een halve kilo afvielen.
En over mijn eigen man natuurlijk. De man, die in de bijna 20 jaar dat we nu samen zijn, niet alleen drie keer vader werd, maar ook ál mijn dozen Merci en ál (ok, bijna al) mijn Tony Chocolonely’s op at. En die ik ondanks dat toch #@*&%! nooit op meer buik heb kunnen betrappen dan strikt noodzakelijk. HOE dan? Over genen dus en omgeving. Nature and nature.
Máár ik heb goed nieuws: we kunnen het gewoon kort houden. Mijn 8 jarige kwam op verzoek namelijk met een statement waar ik niet overheen ga komen. Ik citeer:
“Nou, ík vind dus dat niet alleen moeders zo erg op hun buik moeten letten, maar eigenlijk ook vaders. De vader en de moeder mogen gewoon allebei even dik zijn. Een klein buikje mag wel, maar niet echt dat je het dik noemt, want als je een kind hebt dan is dat ook je eigen verantwoordelijkheid. Als ze allebei te dik zijn moeten ze samen afvallen. En als ze allebei te dun zijn, ja… dan moeten ze samen… aanvallen!”
Ja, je snapt dat ik hier niks aan toe te voegen heb. En dat ik daarnaast dus ook gewoon stop met opvoeden nu. Deze komt er wel.
