Daar zat ik. Samen met de bezorgde vader van ons kleine Eefje aan de verkeerde kant van het buro. Aan de goede kant leunde onze uitstekende huisarts met zijn handen achter zijn hoofd tegen de leuning van de grote zwarte doktersstoel. Hij puzzelde over hoe hij mij weer op de rit kon krijgen. Mij ja. De glas-half-vol collega van de fysio-afdeling één verdieping hoger, die toch altijd behoorlijk goed spoorde. Privé’er dan privé zat zij nu in zijn patiëntenstoel. Een bange lege moeder. Te leeg om haar eten te kauwen. En bang dat die leegte betekende dat ze langzamerhand knettergek aan het worden was. Periodes van moeilijke dingen en verdriet had ik namelijk zeker wel gekend in mijn eerste 30 jaar, maar altijd smaakte het leven wel gewoon naar meer. Tuurlijk! En nu, juist nu, nu ik het allermooiste kado van mijn leven had gekregen -na twee gezonde zoons een prachtig gezond klein meisje- smaakte dat hele fakking leven opeens helemaal nergens meer naar. Ik voelde alleen maar een peilloos diepe trechter van niks, afgewisseld met vlagen van zoveel gepieker, onrust en paniek daarover, dat ik serieus dacht dat ik dood ging. En ondertussen was ik intens moe, maar kon niet slapen. Ik was op. Wilde weg uit mezelf. Iemand moest me helpen.
Die iemand was intussen klaar met leunen en stelde voor dat hij Efexor zou voorschrijven. Een middel ‘dat het goed deed bij depressie en angst’. Of dat echt nodig was hoorde ik mezelf vragen en de ‘wat-wil-je-zelf’-vraag kwam daar uiteraard én terecht direct achteraan. Ik was angstig voor antidepressivagebruik, bang om mezelf nog verder kwijt te raken en vroeg of ik in plaats daarvan misschien alleen slaapmedicatie mocht. Dan kon ik diezelfde middag nog -al was het maar voor heel even- vluchten uit alles. Ctrl-Alt-Delete. Taak beëindigen. Opnieuw opstarten. Dat er daarbij nog iets van psychologische hulp moest komen was geen verrassing. Ik hoopte op iemand die gewoon alleen maar snel met no nonsens handvatten zou komen, want graven als je in een kuil zit leek me ook eng en vermoeiend. Dat kon altijd nog.
De huisarts nam mijn wensen serieus, schreef geen Efexor voor en ging -onder de strikte voorwaarde dat ik bij ‘destructieve neigingen’ direct aan de bel zou trekken- voor me aan het werk. We probeerden ‘pammetjes’ uit totdat we de meest passende hadden gevonden voor the time (not) being en hij melde me aan bij de GGZ (de GGZ… WTF). De intake daar kon snel, maar voor behandeling was pas een aantal weken later plek. De gedachte dat het proces in gang gezet was zorgde al voor wat meer rust en ik werd de tussentijd aan de snelle handvatten geholpen door een collega, een psychosomatisch fysiotherapeute. Ik was toen alle schaamte en drempels gelukkig al voorbij inmiddels… De loodgieter heeft ook wel eens lekkage.
Dat het allemaal in een rechte lijn omhoog ging vanaf toen zou gelogen zijn. Dat ik het zo weer over zou doen ook. Depressie is een ziekte. Een ziekte die meestal goed te behandelen is, maar ook één waar nog dagelijks mensen aan dood gaan. Mensen zoals jij en ik. Ik had een light versie (zonder psychoses en zonder negatieve gevoelens richting mijn baby) waar ik uitstekend, relatief snel en zonder medicatie vanaf gekomen ben en vond dat al pittig zat. Toch heeft het me achteraf ook absoluut iets gebracht. Het was een forse hoop stront om doorheen te gaan, maar wel eentje die ook supervruchtbare grond bleek voor mooie mindful’e bloemetjes en daar pluk ik nog elke dag van. Mijn leven is mooier geworden en dieper van kleur sinds die tijd en dat is dan ook de (enige) reden waarom ik vond dat ik dit blog over mentale ongemakken toch ook maar eens aan moest. Een blog in m’n blootje om Prachtige Mama’s die worstelen in hun hoofd -van moeder tot moeder- een hart onder de riem te steken. Vijf harten zelfs.
* Je bent niet alleen
1 op de 8 jonge moeders krijgt te maken met een meer dan gezonde portie kraamtranen. Dat is veel. Een postpartum depressie ontstaat door een combinatie van (1) lichamelijke oorzaken (bv. hormoonveranderingen, vitaminetekorten, schildklierproblemen, slaapgebrek), (2) wat je meemaakt in je leven (zorgen, problemen, life-events en trauma’s al dan niet gerelateerd aan zwangerschap/bevalling/ouderschap) en (3) persoonlijke eigenschappen (bv. hoge verwachtingen hebben van jezelf en/of van het moederschap, slecht ‘nee’ kunnen zeggen).
* Je bent niet gek
Je voelt je gek. Je denkt gek. En je doet vast ook gek. Doelloos de tuin of de trap op en neer lopen om je onrust kwijt te raken. In je bed blijven liggen terwijl er juist zoveel is om er voor uit te komen... maar je BENT nooit gek. Als je jezelf gek vindt, somber wordt door somberheid of angstig wordt voor angst, dan heb je er nog een probleem bij heb ik geleerd. Het is gewoon zoals het is. En je voelt wat je voelt. En dat is ok. Denk daar verder alstublieft niet teveel bij. Je kunt niet voorkomen dat vogels van verdriet op je hoofd landen, zeggen de Chinezen, maar wel dat ze nesten bouwen in je haar. Doe wat binnen je vermogens ligt nú en wat op dit moment bijdraagt aan herstel. Gezond eten. Gezond bewegen. Elke dag naar buiten. Elke dag een afgebakend klusje doen. En praat en schrijf over wat er in je kop zit.
* Hulp aannemen moet
Het is van levensbelang om hulp te vragen en ongevraagde hulp aan te nemen. Ik heb veel gehad aan de hulp van professionals en aan de behulpzaamheid van mijn werkgever. Al besloot ik na verloop van tijd met moeite om toch mijn ontslag in te dienen. De verplichte consulten bij de bedrijfsarts vertraagden mijn herstel eerder dan dat ze bespoedigden en dat zou toch juist de bedoeling ervan moeten zijn. Ik zou later wel weer zien. Gelukkig kon dat financieel ook -ik besef dat dat luxe is- en heel gelukkig kon ik later ook gewoon weer aan de slag in dezelfde functie in dezelfde praktijk. Ook dat was super-de-luxe. Hulp aannemen van niet-professionals vond ik nog lastiger dan van professionals. Het was allemaal zo niet wat ik wilde. Logeren bij m’n moeder om tot rust te komen. Mijn man die verlof moest nemen en de volledige zorg voor het gezin, het huishouden en mijn gedoe had. Een oppas inhuren zodat mijn man mij kon uitlaten ’s avonds. Nee. Nog steeds krijg ik een beetje prikoogjes als ik aan die dingen denk, maar herstellen was nu eenmaal prioriteit één en dat combineerde onmogelijk met een gezin met drie kleintjes. Voel jezelf nergens te groot voor is dus de boodschap. Waarom ik? Waarom ik niet? Als er bij een ander stront aan de knikker is, vind ik helpen ook normaal. Fijn zelfs om iets te kunnen doen. Waarom zou dat andersom dan anders zijn? Ben ik beter dan een ander? Nee hoe durf je! Die gedachtes hielpen me in de acceptatie.
* Je kinderen vinden je gewoon nog steeds allemachtig prachtig
Ik was een waardeloze moeder voor mijn kinderen vond ik. Niet waar. Voor mijn kinderen ben ik altijd hun enige echte beste moeder. Nu en toen en altijd. No matter what. En alle lesjes die ik geleerd heb zitten in hun opvoeding gebakken, inclusief deze. En dat pikken ze toch maar mooi even extra van me mee! Zorgen voor jezelf moet. Op je snufferd gaan mag. En ‘what doesn’t kill you makes you stronger’.
* Het gaat voorbij
Echt. ECHT. En nee, natuurlijk geloof je dat niet als je er middenin zit. En hoe kan ik dat nou weten? MAAR hoe weet JIJ dat het zo blijft dan? We kunnen allebei niet in de toekomst kijken, dus kies dan op z’n minst voor de meest waarschijnlijke en meest helpende gedachte en parkeer stug alle andere. Ik voelde vaak onzekerheid over of en wanneer ik weer ‘de oude’ was, tot ik op een helder moment besloot dat ik niet ‘de oude’, maar ‘de nieuwe’ wilde worden. Elke dag worden we tenslotte een nieuwe. Je kunt niet twee keer in dezelfde rivier stappen zeiden ze 2500 jaar geleden al en dat geldt vast nog steeds. Alles verandert en vernieuwt zich continue. De oude worden is een raar en onmogelijk streven. Bij mij duurde het een klein jaar totdat ik weer chill en actief en energiek was. En daarna nog een keer een jaar rond om er ook echt weer vertrouwen in te hebben dat het steady was. Ik snap het dat mensen vervolgens vanuit die 2.0 versie van zichzelf besluiten om ‘coach’ te worden of ‘deskundige’ in het een of ander, maar persoonlijk laat ik het liever bij eenmalig een keertje bloot-bloggen dus hier voor het goede doel en verder zit mijn bagage in een klein lichtgewicht rugzakje. Scherp signaleren, bespreekbaar maken en doorverwijzen, lekker bewegen met moeders en een gewoon een goed medemens zijn… Dat kan ik. En dat is goed genoeg voor mij.
Zo. En nu hop hop kleren weer lekker aan en de zon in, want die schijnt toevallig als een malle! Geen wolkje aan de lucht. Zelfs geen roze.
Liefs, Miriam