Maandag 6 december kwart over vijf was het. Een appje van een fysioklant van me. Voor een laatste opdracht voor haar opleiding tot gewichtsconsulente, had ze een handjevol mensen nodig om te begeleiden bij hun gewichtsprobleem of voedingsvraagstuk. Of ik misschien nog iemand kende?
Er schoot me niet direct iemand te binnen, maar ik stelde voor om haar oproepje later die week even te posten in de trainingsgroepsapps. Daar zit een vrouw of 140 in. En het is niet zeldzaam dat er onder de trainingen eens een moppertje klinkt over een zwangerschapskilootje nog hier of daar. Dus het leek me dat daar vast wel een paar liefhebbers tussen zouden zitten voor deze win-win situatie.
Binnen no time was m'n app overspoeld met aanmeldingen en moesten we dus heel veel meiden teleurstellen, omdat de gewichtsconsulente i.o. maar een heel klein aantal mensen aan kon nemen.
Ik douchte, fietste en poepte (welke volgorde weet ik even niet meer, maar werkt altijd) er nog eens over. Want mensen teleurstellen is geen hobby van me. En inderdaad: daar borrelde al snel een vrij concreet (project)plannetje op dat me -met instemming van Lisa- wel het proberen waard leek. Het plan luidde als volgt:
Ik zou een groepsapp maken met alle meiden die mee wilden doen , waarin we elkaar op gezette tijden konden inspireren en motiveren.
Elke maandagochtend zou iedereen wegen en het resultaat voor 12.00 uur appen naar mij. Het overzicht daarvan zou ik vervolgens met naam en toenaam delen in de groepsapp.
Ik zou een team maken in de Ommetje app voor de dagelijkse beweging (norm = 150 minuten per week, dus dat gaat goed met 7x een goeie 20 minuten).
En ik zou de stickers en de stickervellen van de RunningMoms weer afstoffen. Voor elke keer meedoen aan een training (bij ons, dat is zo’n beetje het hele zakelijke weer aan dit verhaal) kreeg je een héle speciale sticker die je op een héél speciaal stickervel mocht plakken. En bij het bereiken bij magische aantal van acht stickers (twee keer per week sporten is ook niks meer dan de norm) zou dan een beloning volgen. Hoe en wat dat moest ik nog bedenken op een volgend fiets-/douche-/poeprondje. Maar zulke dingen komen altijd goed. Als je wacht tot je plan helemaal perfect is, start je altijd te laat.
En was het erg dat het begin december was dacht ik nog? Nee, juist niet toch? Alles wat er niet aan komt in die gekke maand (met feitelijk nog maar drie resterende feestdagen en nog in lockdown ook), hoeft er ook niet af. En was het erg om direct na het weekend te wegen? Nee ook niet. Als je over langere tijd maar altijd hetzelfde moment pakt. En als je maar gewoon normaal gezond eet en beweegt. Of áls je gesnackt hebt, je dat in élk geval bewust en met plezier hebt gedaan. Dan gaat het toch altijd goed? Wat het cijfer van de dag verder ook zegt.
Enfin, we gingen van start dus op maandag 20 december uiteindelijk. En het bleek zo waar te werken. Er kwam nog even een harde lockdown tussendoor, waardoor we op de vrijdag voor kerst nog een kleine drive through moesten opzetten om iedereen van trainingsmateriaal voor de online trainingen én van stickers te voor zien. Onvoorzien in het projectplan, maar dat zijn toch ook eigenlijk de leukste dingen. We liepen ommetjes tot we een ons wogen. Dikke stress op 1 januari toen de app even een bug had en er hele nieuwjaarswandelingen niet geregistreerd leken. En sportstickervellen hingen te shinen naast de plasstickervellen van de peuters.
En ja! We vielen dus af! De één meer dan de ander. De één sneller dan de ander. En de één met meer gemak dan de ander. En dat is ook normaal natuurlijk. Niet iedereen van ons had dezelfde doelen. En niet ieders lijf steekt hetzelfde in elkaar. Dat van de nog borstvoedende moeders werkt even anders. En dat van de diabeten. En dat van de meiden met veel stress of fysieke klachten. En zo heeft iedereen altijd wel een verhaaltje bij ons. En precies dat maakt mijn werk en 'mijn meiden' en ook dit spontane projectje dus juist zo perfect.
Ik ben retetrots op ons dat we vandaag, bij de afsluiting van het project, SAMEN bijna 34 kilo zijn afgevallen! Toch fantastisch? Met helemaal niks geks of duurs of extreems?
En zo is het na de projectevaluatie van vandaag, dus niet echt de vraag meer óf we verder gaan, maar meer hóe. Er zijn meiden die nog zeker op een duurzame manier tien kilo kwijt willen en natuurlijk laten we zeker hen nu niet zomaar vallen als groep. Een iets meer gestructureerd plannetje is in de maak. Met weer veel aandacht voor gezond bewegen natuurlijk. En met weer dikke vette groepsdruk en beloningen en andere dingen, waarvan je echt denk dat je daar te groot voor bent geworden. Heus niet.
Maar ook met iets meer gedegen voedingsadvies van iemand die daarvoor geleerd heeft. Met iets scherper gestelde individuele doelen. En met nóg meer gebruikmaking van elkaars ervaringen, gezelligheid en motivatie. De gesprekken lopen nog eventjes, maar het project wordt dus absoluut vervolgd. En als je nieuw wilt aanhaken bij Mom’s Project 2.0: stuur alvast even een berichtje. Dan hou ik je op de hoogte! Hoe meer zielen, hoe meer druk ;)
