Eerder deelde Martine al haar verhaal hier over het operatief herstel van haar diastase. Gisteren mailde Ilona dit ervaringsverhaal. Zij besloot om te kijken wat er met alleen training uit te halen was en wil ook graag haar verhaal delen om andere moeders te motiveren. Voor mij is Ilona een supervoorbeeld van hoe tijd i.c.m. goed en gedisciplineerd optrainen, ook een fors op de proef gestelde buikwand weer kan doen 'uitharden'. Een diastase hoeft niet 'dicht', maar strak en stevig. Daar heb je wat aan. Dat is ook 'dicht'. En ja, voor sommige moeders is na(ast) training een operatie een uitkomst. Ook dat is ok. Verder vind ik Ilona een voorbeeld van hoe fijn het voor jezelf (en misschien ook wel voor je omgeving) is, als je daarbij ook kunt accepteren dat je buik er niet meer exact zo uitziet als voor het moederschap. Een beetje opbollen weer aan het eind van de dag, bij bepaald eten of rond eisprong en menstruatie. Een velletje dat niet meer 'back in shape' wil (#wegmetdatwoord). Of pittige plankvariaties die aan het begin van de dag wel lukken, maar die je aan het eind van de dag net niet meer onder controle hebt. Het maakt je leven een stuk aangenamer als je dat kunt nemen zoals het is en vooral kunt zien wat je al wel allemaal bereikt hebt en kunt. Het is een buik. Jouw buik. Iets levends dat leven heeft gegeven. Geen voorwerp. Enfin. Weer een gewoon verhaal dus, van een gewone moeder. Met een misschien voor veel mensen nog wat ongewone blessure. Maar net als alle andere blessures, verdient ook deze wat mij betreft 'gewoon' goede eerlijke revalidatie, serieuze aandacht en samenwerking tussen professionals. Lees maar!
"Het was al bijna 2 ½ jaar na de geboorte van mijn jongste dat ik via via op Facebook een
bericht tegenkwam van Miriam over ‘Hulp bij diastase’. Ik twijfelde eigenlijk geen moment,
hier moest ik wat mee! Nog steeds had ik, ondanks mijn verder ‘normaal tot slanke postuur’
een flink buikje overgehouden aan mijn twee zwangerschappen. Ik sportte twee keer per
week, at gezond, en toch ging dit niet weg.
Via de bekkenfysiotherapeut waar ik tijdens en na mijn zwangerschappen kwam was ik al
wel bekend met de term ‘diastase’ en het feit dat ik daar de ongelukkige eigenaar van was.
Echter was mij vertelt dat er niet meer zoveel aan te doen was. Mijn buik was een aantal
keer ingetaped en ik had wat oefeningen gekregen. Maar 14 maanden na de bevalling was
al het bindweefsel weer op sterkte en moest ik maar gewoon weer alles gaan doen met
sporten, beter zou het niet worden. Geen leuke mededeling, maar ik deed het ermee.
Tot dus dat berichtje op Facebook. Voorzichtig stelde ik Miriam de vraag ‘of ze er nog wat
mee kon, zo’n lange periode na de bevalling’. Ik moest maar eens langskomen zodat ze kon
kijken en een echo kon maken. Na een uitgebreide intake, waarin o.a. ook bleek dat de
rugpijn die ik vaak had na lang staan of lopen ook door mijn diastase kon komen, mocht ik al
snel aan de slag. In de echo had Miriam gezien dat er gelukkig niks blijvends beschadigd
was en ik kon vol goede moed beginnen met de oefeningen. Met toestemming van mij
maakten we foto’s van mijn buik om later het verschil te kunnen zien. [De foto hieronder is wat later in het traject genomen t.b.v. de website van stichting DiastaseNetwerk NL.]
Het oefenen was pittig, niet alleen de oefeningen zelf, maar misschien nog wel meer het tijd
vrij maken om te oefenen, tussen gezin, werk en alle andere verplichtingen door. Maar dit
lukte steeds beter en langzaamaan ging ik verschil merken én zien! Mijn buikje werd platter
en strakker, ik kon steeds meer en mijn rugklachten namen af.
Tussendoor had ik af en toe een controle afspraak met Miriam om te kijken hoe het ging en
nieuwe oefeningen door te nemen die weer wat zwaarder waren. Langzaamaan konden mijn
buikspieren namelijk steeds wat meer belasting aan. Deze afspraken waren voor mij ook erg
belangrijk om even nieuwe motivatie op te doen voor de dagelijkse oefenmomenten.
Miriam liet me zien (o.a. door het maken van een echo) en voelen dat er steeds wat verbetering was. Met haar enthousiasme gaf ze mij weer de motivatie om meerdere keren per week op m’n matje mijn oefeningen te doen. Ook het contact wat we tussendoor soms via WhatsApp hadden hielp mij weer om door te gaan, en eerlijk is eerlijk, dit had ik af en toe echt even nodig.
We spraken ook wel eens over de mogelijkheden van een operatie. Ondanks wat twijfels van
mijn kant, zag ik dit toch echt niet zitten. Los van de kosten die jezelf moet betalen wilde ik
niet laten opereren in een gezond lichaam en mijn lichaam zo’n zware operatie laten
ondergaan.
En nu, na heel veel trainen, inclusief meerdere dipmomenten, hebben we onlangs de
behandeling afgesloten. Het is een intensief traject geweest van zo’n 2 jaar, maar ik ben zo
blij dat ik dit gedaan heb. Ik heb, zeker aan het einde van de dag, duidelijk nog wel een
buikje. Maar hij is een stuk minder zichtbaar dan 2 jaar terug. Belangrijker dan dat is nog dat
ik geen rugklachten meer heb, en met sporten weer bijna alles kan doen wat ik wil. Alleen
planken lukt nog niet altijd vanaf m’n voeten, maar dan heb ik een goed excuus om dit lekker vanaf mijn knieën te doen ;-) Ik ken de mogelijkheden van mijn buik en buikspieren nu goed en voel en weet precies wat ik wel/ niet kan. Ik ben er nu alert op dat ik eerst mijn buikspieren moet aanspannen voor bijvoorbeeld een bepaalde oefening met sporten.
Inmiddels heb ik in mijn omgeving gemerkt dat er onder (ex-)zwangeren nog niet heel veel
bekend is over diastase en wat voor hulp hiervoor beschikbaar én nodig is. Ik probeer
mensen te vertellen over mijn ervaringen met diastase en benadruk dat ze hier alert op
moeten zijn en hulp moeten zoeken indien nodig.
Ik ben ontzettend blij met alle hulp en steun die ik van Miriam heb gekregen. Ik wil daarom
ook iedereen die maar een beetje twijfelt over of je mogelijk een diastase hebt heel graag het advies geven om gewoon bij haar langs te gaan voor een check. Met al haar kennis en
expertise kan ze je zeker weten helpen! En door haar enthousiasme, betrokkenheid en
motiverende aanpak is het oefenen goed vol te houden!"