Voorjaar 2006 moet het geweest zijn. Ik was behoorlijk zwanger van onze eerste zoon en alles was top. Op advies van de verloskundige had ik me aangemeld voor zwangerschapsgym. Het woord ‘zwangerschap’ snapte ik. En het woord ‘gym’ ook: m’n lievelings!! Dus op een zonnige avond fietste ik met veel zin -in mijn sportpak- naar het thuiszorggebouwtje voor de eerste les.
Na een uiterst ongemakkelijk uurtje kringzitten met nog acht andere vrouwen, die zwanger waren van hun eerste (of eerste twee) fietste ik terug om mijn vriend mede te delen dat ik hier dus echt nóóit meer heen ging. De collega-fysio die de boel een beetje moest activeren en zorgen voor het op gang brengen van een groepsprocesjes, had ongetwijfeld de beste bedoelingen, maar ik kon er met de beste bedoelingen geen 'gym' van maken. M’n vriend -solid as a rock- zei dat het later vast wel leuk werd. En dat we toch ook nog iets over ‘die bevalling’ moesten weten. En dat de verloskundige het aangeraden had. En dat het gratis was. Kortom: dat ik beter die andere paar keer dus gewoon nog ff zou gaan.
En dat deed ik. Want een “Ja, dan had je die cursus ook maar moeten afmaken” zit natuurlijk ook niemand op te wachten. Maar het werd niks meer tussen de zwangerschapsgym en mij. We zijn nog een keer rechtop gaan zitten op de stoel kan ik me herinneren. En we mochten een keer onze enkels draaien. Maar meer beweging dan dat kwam er niet in het lijf, niet in de juf en niet in de groep. Ik irriteerde me kapot aan alles en iedereen en hoopte maar dat ik snel beviel. De partneravond trouwens, was een event waar een apart blog aan gewijd kan worden. Maar dat m’n vriend sinds die bewuste avond snapte dat ik het echt niet voor m’n lol deed allemaal, zegt genoeg denk ik. En mijn plan dat ik dit -als ik later groot was- ook zou gaan doen, 'maar dan leuk’ snapte hij ook.
Van de groep van negen kon één iemand de cursus niet afmaken vanwege depressieve klachten. Met de kennis van nu, vraag ik me oprecht af hoe zij verder begeleid is. En vind ik het jammer dat, met het niet meer kunnen volgen van de lessen, het contact ook direct verloren ging. Maar dat terzijde. Van de overgebleven acht was ik het eerst uitgerekend, maar ik was niet als eerste aan de beurt had Moeder Natuur besloten. Twee andere meiden gingen me voor en ik vond het bijzonder om van hen te horen hoe het gegaan was. Het maakte mijn eigen aanstaande bevalling een stuk concreter.
Op 14 juni 2006 kwam onze Thijs na een lange zware bevalling (je zou de bevalling van je eerste kind moeten kunnen overslaan vertelde een gynaecoloog eens op een congres en ik denk dat hij daar een punt heeft) kerngezond ter wereld. In de periode daarna bevielen de anderen ook van prachtige jongens en meisjes. We hielden via de mail contact (ja 2006 hè) over ons herstel en alle dingen waar je je met je eerste baby zo enorm bezorgd over kan maken. En tot mijn eigen verbazing begon ik dat een soort leuk te vinden.
Toen ook de laatste van de groep was bevallen (de tweelingmoeder), stelde één van ons voor een cursus babymassage bij haar thuis te organiseren. Ik wilde ook dat met al mijn goede moeder-bedoelingen wel meepakken en ik had toch niks beters te doen ook, zo alleen thuis met de kleine man, dus ik meldde me aan. Het was informatief en zo waar ook serieus gezellig. De huiskamersetting met een bakkie koffie erbij. Het actief bezig zijn ondertussen. Het zien van hoe de anderen ook druk liepen te zijn met ‘niks’. En het horen dat zij die hele zwangerschapsgym ook niet zo heel fantastisch hadden gevonden, was een stuk gezonder voor ons groepsproces dan kringzitten in een kruisgebouwtje.
We bleven ook na afloop van de babymassagecursus afspreken. Soms met z’n allen, maar ook gewoon met z'n tweeën of drieën. Net wie er kon. Na een jaartje werd één van ons zwanger van de tweede. En de rest volgde daarna ook (behalve de tweelingmoeder en ons respect voor haar groeide uiteraard met de maand). Ook dit maakten we samen mee en het werd allemaal alleen maar toffer. Het naar de kleuterschool gaan van het spul. Lekker eindeloos zwemlessen. Andere sportprobeersels. Nog meer broertjes en zusjes. De uitdagingen van het opvoeden en het moederschap. Alles.
En tja… toen waren we gisteren dus ‘opeens’ 13,5 jaar verder en bespraken we onder het genot van een hapje en een drankje, hoe onze inmiddels ietwat slungelige baby’s het doen op de middelbare school. Hoe ze beginnen te puberen. Wat je daar dan weer mee moet. Of niet. En we constateerden nog maar weer eens samen, dat het toch echt een superbesluit was geweest om zwangerschapsgym te doen destijds. Bijzonder (waardevol) om eens in de zoveel tijd weer eens samen te komen en direct de draad weer op te pakken, doordat we allemaal nog steeds in hetzelfde ‘Baby-uit-2006-schuitje’ zitten.
We zijn vriendinnen geworden dóór het leven destijds. En vriendinnen vóór het leven ook durf ik inmiddels wel te zeggen. Sorry nogmaals dat ik jullie stom vond vroeger, meiden. Ik was hormotional, jong en onwetend en heb genoten weer met jullie gisteren. En schat, je weet dat ik het niet graag zeg, maar je had gelijk: ‘Later wordt het leuk’. En een hele planeet is eruit gegroeid zelfs. Dankjewel. X
