Mijn jeugd speelde zich af op de boerderij. Een kadootje dat heeft gemaakt denk ik, dat ik niet alleen fysiek sterk en aan de nuchtere kant geworden ben. Maar ook dat ik bijzonder goed kan tegen bagger, bullshit en uitmelken. En geblaat, gekakel en gemekker, ook heerlijk. Als het tenminste alstublieft maar wel uit een beest komt. Zodra dit uit mensen komt, dan heb ik een beetje moeite. En het lijkt wel of dat steeds vaker aan de hand is. Hoe verder we met z'n allen van de beesten af komen te staan. Hoe beestachtiger we ons gaan gedragen.
Onze apensoort heeft het zo lekker gered in de evolutie, doordat we van nature lief en sociaal zijn. En vooral ook doordat we in staat zijn om met behulp van taal -en dan in het bijzonder van geschreven taal- allerlei slimmigheden vrij nauwkeurig van generatie op generatie door te geven. Maar ik ben bang dat, als we doorgaan met hoe we nu met elkaar omgaan en communiceren, we die ‘voorsprong’ verspelen aan de soorten die écht slim zijn. We denken, communiceren en consumeren onszelf helemaal kapot joh!
Mán wat moet je als eerlijke informatieverstrekker onwijs je best doen om door alle bagger en sensatielust heen te komen. En wat moet ons nageslacht een moeite doen om aan informatie te komen ook in deze tijd. Niet dat het er niet is. Er is juist veel te veel! Veel te veel geblaat over veel te weinig inhoud. En veel te veel uitmelken van veel teveel van hetzelfde. Dus er moet gekozen worden. En wie dan de grootste koeienletters en de smeuïgste hapklare brokken schrijft, die heeft gelijk. Bagger of niet. Want zo zijn wij mensen ook. Van nature aan de luie kant. Of positiever: ‘energiezuinig’. Ook dat heeft ons geholpen. Veel energie naar ons grote brein. Maar misschien slaat ook dat nu een beetje door.
Een belletje van NU.nl vorige week liet me dit allemaal weer eens extra inzien. En ik wil daar toch nog even iets over schrijven. Of eigenlijk ben ik dat al aan het doen :) Het ging zo. NU.nl had verloskundige en schrijfster Marlies Koers* (lees haar boeken!) benaderd met de vraag ‘Waarom je je zitplaats aan een zwangere moet geven’. NU.nl heeft de regel dat vanuit goed journalistiek oogpunt altijd minimaal twee bronnen geraadpleegd moeten worden en Marlies weet dat ik altijd wel te porren ben voor het delen van wat informatie, dus ze had de journaliste getipt om mij even te bellen als tweede bron. Mijn komt-bullshit-uit-mens-alarm ging natuurlijk gelijk af bij de vraag van NU.nl alleen al. Want van álle interessante, waardevolle, leerzame dingen die je via een groot platform zou kunnen delen over zwangerschap… Maar goed. Liever Marlies en ik dan maar in plaats van een BN-er ofzo, die op een baggervraag per ongeluk ook nog een baggerantwoord geeft. Zonder overigens BN-ers te willen bashen of pretentieus te willen zijn uiteraard. Want ook wij weten zéker niet wat we niet weten… Maar het is in elk geval ons vak en deze vraag, dat lukt nog wel. Super leuk gesprek had ik. Met echt een leuke journaliste, een moeder. Met ook echt de beste bedoelingen. Maar de strekking en de quotes van het conceptartikel vervolgens (vraag altijd een concept als je wordt geïnterviewd!), waren toch op z’n minst bijzonder te noemen. Zo zouden ‘je botten verweken’ in je zwangerschap. En het één was allemaal nog zwaarder dan het ander. Niks ten nadele nogmaals van deze dame, maar dit is gewoon hoe het gaat in medialand. Zéker als het gaat over zwangerschap, dé periode waarin informatie gehamsterd wordt en waarin mensen extra gevoelig zijn voor grote koppen en oneliners. Gelukkig mochten ik er nog even met de rode pen doorheen, las #devennoot uiteraard ook nog even mee en is het in elk geval een ietsjes positiever stukje zonder onwaarheden geworden. Lees maar. Maar voor mij was dit weer zo'n schoolvoorbeeld van hoe we onszelf ziek communiceren nu als soort, vanuit de behoefte aan enerzijds snel scoren en anderzijds snel consumeren. En ik had een déjà vu’tje naar eerdere schrijfpogingen over onderwerpen die wel wat nuchterheid, duiding en nuance konden gebruiken. Als je dik in je tijd zit:
Een keizersnee is niet ‘altijd beter’. Ja, bij dikbilkoeien, daar wel. Die zijn, dankzij de ‘slimheid’ van onze soort, het station van vaginaal kunnen baren inderdaad wél gepasseerd inmiddels
En niet op elk blaadje sla zit listeria. Nee, dat blogje/ carnavalsnummer bestaat nog niet. Maar het hele voeding & zwangerschapsgebeuren jeukt ook aardig inmiddels.
Het zal allemaal wel niet helpen. Maar in elk geval help ik mezelf als ik zo nu en dan even wat gedachtes opschrijf. Tot slot daarom dus graag ook nog even de drie onwelgevallige dingen, die ik écht dacht in antwoord op de vraag ‘Waarom je je zitplaats aan een zwangere moet geven’:
1. Gewoon standaard lekker gaan staan in het OV zou de norm moeten zijn voor iedereen. Dan is er ook altijd meer dan genoeg plek voor de mensen voor wie dat (al dan niet tijdelijk en al dan niet zichtbaar) niet lukt. Mensen zijn fysiek helemaal niet gemaakt om te zitten joh. Ja, op de grond. Daar zaten onze voorouders. En reken maar dan je dan heel regelmatig even gaat verzitten of opstaan omdat je ’t zat wordt. Onze zitmeubels zijn gewoon zo veel te chill nu, dat we ze veel te lang achter elkaar gebruiken en erin vastroesten. Je beste houding is je volgende houding.
2. Elke zwangere zou -voor zo ver zij dat zelf nog niet is- door haar zorgverleners en door haar naasten gemotiveerd moeten worden om lekker te blijven bewegen en te zorgen voor een zo’n sterk mogelijk lijf. Vind iets aan kracht- en conditietraining dat bij je past en doe het met anderen. Dan is het nog leuk ook! Zwanger zijn is gaaf, ongevaarlijk en in de kern juist iets heel erg gezonds. Onlangs zijn de taaie cijfers (niet alleen de koppen lezen!) weer gepubliceerd over hoe we het doen in Nederland qua geboortezorg t.o.v. de rest van Europa en vooral op leefstijl vlak kan/moet het echt veel beter nog.
En 3. Heb je hulp nodig of lukt iets even niet meer? Ga niet lopen douwen (of mekkeren). Maar vertel het en vraag je van nature sociale medemens om dat wat jou zou helpen. Mag gewoon. Een ander ongevraagd helpen, is ongetwijfeld lief bedoeld (want zo zijn we) maar is over het algemeen helemaal geen hulp en hoeft ook helemaal niet als prettig ervaren te worden. Ok, dat was ‘m. Dank. Zo is zo’n interviewtje toch altijd weer ergens goed voor :) Ik ga weer ff lekker opstaan en een beetje rommelen hier in huis. Fijne zondag verder!
* Blogje als altijd op mijn persoonlijke titel.